Hai unhas semanas terminaba de ler o libro de Moha Gerehou, Qué hace un negro como tú en un sitio como este (Península, 2021). Un deses imprescindibles se queremos coñecer e entender o racismo en España, un racismo ás veces directo e outras veces sutil, pero demasiado presente na vida cotiá. Escribindo sobre o tema dos nomes e a súa grafía (nomes estranxeiros non occidentais, claro), un parágrafo quedou gravado na miña retina:

Hai tempo en Galicia era bastante común, cando ías á aldea para visitar a algún familiar, que algunha persoa, especialmente as de idade máis avanzada, parásese, miráseche de fronte e preguntáseche: “E ti, de  quen es?”. Hoxe en día, xa non sabería dicir se segue este costume, pois hai tempo que só piso chan rural como turista e aí xa se perde un pouco o interese de localización familiar. Nin que dicir ten que  as aldeás e os aldeáns teñen un sexto sentido para identificar quen posúe un vínculo de sangue coa terra e quen non, así que saben moi ben a quen facer esa pregunta.

Dicir a estas alturas que vivimos nunha sociedade diversa e multicultural, resultaría máis que obvio. Con todo, a pesar da evidencia, semella que seguimos sen darnos conta e seguimos mirando con estrañeza e desconfianza todo aquilo que escapa ao noso imaxinario cotián, seguimos sen aceptar a diferenza como algo natural.